Twee kereltjes, geschatte leeftijd 8 à 9 jaar oud, voor de vitrine van de brommerwinkel.
Kereltje 1: "Combien ça coute? 3000 euros? Avec ça, j'achète une belle voiture."
Kereltje 2: "Mais non, une voiture c'est plutôt 10000 euros."
donderdag 27 december 2012
maandag 5 november 2012
Pleidooi voor kleinere selders.
Beste landbouwers, groententelers, bio-ingenieurs en andere knoeiers met genen. Wordt het niet eens tijd voor een revolutie in de seldercultivatie? Of liever gezegd een contrarevolutie! U komt jaar na jaar met grotere exemplaren op de proppen. Wordt het niet eens tijd om die evolutie om te keren?
Dat selders gedurig 'vermammoetiseren' is leuk voor de media. Uw ijverige geëxperimenteer is elk jaar goed voor minstens één "Grootste selder van West-Europa staat in Zoerle-Parwijs" artikel. Maar voor de modale keukenprins(es) leidt het verwerken van die kathedralen van selders enkel tot enorme opportuniteitskosten. Ik heb voor mijn gerechten doorgaans maar één stengel nodig! U ontneemt me met andere woorden 'quality time' met mijn sofa, mijn pantoffels en mijn krant.
Zoals u beter weet dan ik, komen de huidige seldervarianten voort uit veel kleinere planten. U hoeft voor mij de klok niet terug te draaien, want al dat geknutsel van u heeft ongetwijfeld tot variëteiten geleid die beter bestand zijn tegen zowat alle onheil dat een selder in zijn vegetale leventje ook maar zou kunnen tegenkomen. Daarom pleit ik voor de creatie van een dwergselderras. Van die kleine, schattige seldertjes die net genoeg stengellengte bevatten voor een portie napolitanasaus voor 4 personen. Wat denkt u?
Dat selders gedurig 'vermammoetiseren' is leuk voor de media. Uw ijverige geëxperimenteer is elk jaar goed voor minstens één "Grootste selder van West-Europa staat in Zoerle-Parwijs" artikel. Maar voor de modale keukenprins(es) leidt het verwerken van die kathedralen van selders enkel tot enorme opportuniteitskosten. Ik heb voor mijn gerechten doorgaans maar één stengel nodig! U ontneemt me met andere woorden 'quality time' met mijn sofa, mijn pantoffels en mijn krant.
Zoals u beter weet dan ik, komen de huidige seldervarianten voort uit veel kleinere planten. U hoeft voor mij de klok niet terug te draaien, want al dat geknutsel van u heeft ongetwijfeld tot variëteiten geleid die beter bestand zijn tegen zowat alle onheil dat een selder in zijn vegetale leventje ook maar zou kunnen tegenkomen. Daarom pleit ik voor de creatie van een dwergselderras. Van die kleine, schattige seldertjes die net genoeg stengellengte bevatten voor een portie napolitanasaus voor 4 personen. Wat denkt u?
maandag 22 oktober 2012
Reverse engineering by night
Als
blogger moet je zo nu en dan eens proberen slimmig en gevat uit de hoek
te komen. Het vertelt aan je lezers dat jij wel eens hun "opinion
leader" zou kunnen zijn in een bepaalde materie. Daarmee koop je weer
een beetje loyauteit en je aanhang zal je weblog minstens een nieuw
bezoekje waard achten. Logischerwijze houden die slimmigheden
rechtstreeks verband met het voornaamste onderwerp van je online
dagboek. Je kan zo bijvoorbeeld op je koffieblog een alternatieve
methode beschrijven, die gebruik maakt van fotodioden, heel wat draden
en een hamer uit de Gamma, om koffiebonen te vermalen. Of op een
makeupblog klodder je in een Youtube-filmpje wat met alle gratis staaltjes
van haar- en nagellak (die je sponsors je welwillend toegestuurd
hebben), tot je er volledig artistiek verantwoord uitziet.
Als het onderwerp van je blog eerder vaag is, of dat gevat zijn je gewoon niet zo goed lukt, heb je natuurlijk een probleem. En gooi je het best over een andere boeg.
Nu goed, dit geheel terzijde. Er is een dringendere kwestie die me al enkele dagen bezig houdt. Op onze stadskoer heeft zich namelijk een achtpotige webkunstenaar gevestigd. Wat zegt u? Nee, geen HTML-programmeur met vettig haar uit Tsjernobyl! Een spin uiteraard! Uw cynisme treft ons soms diep, weet u? Maar waar was ik gebleven?
Een spin dus, op onze stadskoer. Op het eerste zicht klinkt dat niet heel erg bijzonder. Het is volop spinnentijd en dan zitten die diertjes toch gewoon overal? Dat klopt volledig, wat u daar aandraagt. Ik beken tevens deemoedig geen arachnoloog - laat staan arachnofiel - te zijn. Een onderscheid maken tussen een spinnetje dat zich "perfect normaal" gedraagt of ééntje met een aberrant en/of astrant karakter lukt me met andere woorden niet. Maar dit exemplaar heeft wel iets fascinerends verwezenlijkt.
Als het onderwerp van je blog eerder vaag is, of dat gevat zijn je gewoon niet zo goed lukt, heb je natuurlijk een probleem. En gooi je het best over een andere boeg.
Nu goed, dit geheel terzijde. Er is een dringendere kwestie die me al enkele dagen bezig houdt. Op onze stadskoer heeft zich namelijk een achtpotige webkunstenaar gevestigd. Wat zegt u? Nee, geen HTML-programmeur met vettig haar uit Tsjernobyl! Een spin uiteraard! Uw cynisme treft ons soms diep, weet u? Maar waar was ik gebleven?
Een spin dus, op onze stadskoer. Op het eerste zicht klinkt dat niet heel erg bijzonder. Het is volop spinnentijd en dan zitten die diertjes toch gewoon overal? Dat klopt volledig, wat u daar aandraagt. Ik beken tevens deemoedig geen arachnoloog - laat staan arachnofiel - te zijn. Een onderscheid maken tussen een spinnetje dat zich "perfect normaal" gedraagt of ééntje met een aberrant en/of astrant karakter lukt me met andere woorden niet. Maar dit exemplaar heeft wel iets fascinerends verwezenlijkt.
Het heeft namelijk een web
gebouwd over de hele breedte van onze koer. Die is op dat punt 1,70
meter breed. Het centrum van het web bevindt zich op ongeveer 1,5 meter
hoogte. In onderstaand diagram heb ik een schematisch overzicht van de
hele constructie proberen weer te geven.
 |
| Schematisch overzicht |
De spin in kwestie is een kruisspin, denk ik. Toevallig zowat de enige spinnensoort die ik herken en kan benoemen, kwam dat even mooi uit! Het is dus niet meteen de grootste soort onder de achtpotigen.
Wat me nu al enkele nachten bezighoudt is hoe dat beest dat web daar gekregen heeft. Bij de opbouw van zo'n wielweb worden eerst de steundraden aangebracht. Hoe heeft dit dier dat voor elkaar gekregen? Als het al kon springen, zie ik zo'n dingetje van hooguit 2 cm geen 1,70 meter ver springen en tegelijkertijd in volle vlucht nog eens 1,70 meter draad ontrollen uit dat kleine achterlichaampje.
Er is verder geen dak boven de koer. Ze kan zich daarom niet halverwege hebben laten afzakken om intermediaire steunpunten aan te brengen, en de 1,70 meter daarmee in verschillende stappen te overbruggen.
En het web aan één kant bevestigen, vervolgens naar beneden trippelen, over de grond naar de overkant trekken en daar de muur weer op om het web 1,5 meter hoger te bevestigen, lijkt me ook al niet de techniek die werd gebruikt. Vooreerst zou die draad overal aan blijven kleven, toch? Bovendien zou er erg veel restdraad (minstens 4,70 meter is nodig om van de ene kant naar de andere te trekken via de grond) zijn. En hoe krijgt dat kleine wezentje zo'n lange steundraad ooit nog strakgetrokken?
En waarom moet dat web 1,5 meter hoog hangen? Is dat de drukst bevlogen vliegroute onder insecten op stadskoeren zoals de onze misschien?
Wat me nu al enkele nachten bezighoudt is hoe dat beest dat web daar gekregen heeft. Bij de opbouw van zo'n wielweb worden eerst de steundraden aangebracht. Hoe heeft dit dier dat voor elkaar gekregen? Als het al kon springen, zie ik zo'n dingetje van hooguit 2 cm geen 1,70 meter ver springen en tegelijkertijd in volle vlucht nog eens 1,70 meter draad ontrollen uit dat kleine achterlichaampje.
Er is verder geen dak boven de koer. Ze kan zich daarom niet halverwege hebben laten afzakken om intermediaire steunpunten aan te brengen, en de 1,70 meter daarmee in verschillende stappen te overbruggen.
En het web aan één kant bevestigen, vervolgens naar beneden trippelen, over de grond naar de overkant trekken en daar de muur weer op om het web 1,5 meter hoger te bevestigen, lijkt me ook al niet de techniek die werd gebruikt. Vooreerst zou die draad overal aan blijven kleven, toch? Bovendien zou er erg veel restdraad (minstens 4,70 meter is nodig om van de ene kant naar de andere te trekken via de grond) zijn. En hoe krijgt dat kleine wezentje zo'n lange steundraad ooit nog strakgetrokken?
En waarom moet dat web 1,5 meter hoog hangen? Is dat de drukst bevlogen vliegroute onder insecten op stadskoeren zoals de onze misschien?
Kortom: hoe is het zover kunnen komen op onze koer? Kopbrekens, bloeddoorlopen ogen: dat "reverse engineeren" 's nachts eist zijn tol. Bovendien zit dat dier me elke morgen opnieuw aan het ontbijt uitdagend aan te staren.
 |
| Een geniepig starend spinnebeest. |
dinsdag 28 augustus 2012
De Grote Oversteek
De Pride of Canterbury bleek een getaande, roestige bak te zijn.
"Niet verwonderlijk dat Canterbury, de vaak groezelige 'Tales' indachtig, hier trots op is", monkelde Fred Mahieu.
Hij keek toe vanop het zonnedek van de Norman Spirit hoe die Britse veerboot aanmeerde. En daarmee plaats maakte voor een overtocht onder Franse vlag in de andere richting. Niet veel later startte de Norman Spirit zelf de motoren en maakte het grote gevaarte zich klaar voor de afvaart. Fred draaide zich om, overzag de kaai en reconstrueerde voor zichzelf hoe hij met z'n auto vanaf de in de verte zichtbare douanepost tot in het schip geraakt was. Dat was goed verlopen.
Hij wendde zich af van de reling en zette zich wat verderop neer op één van de vele stoeltjes op het dek. Verblind door de zon kneep hij zijn oogleden samen. Een ukje wiebelde langs hem door, op veel te dure maar wel sportieve ukkengympies. Wat verderop stond een wat oudere man, kaal maar met bakkebaarden, over zijn knikker te wrijven als was hij zijn haar goed aan het leggen na elk nieuw windstootje. Fred leunde achterover, strekte zijn rug en zakte wat dieper door in zijn zitje. Er was best wel wat volk verzameld op dat bovenste dek. De zon was er niet vreemd aan.
"Kweeerr! krièh!"
Enkele mantelmeeuwen vervolledigden het gezelschap. Routineus cirkelden ze rond de veerboot. Die leek zich verrassend snel te verwijderen van de kustlijn, vond Fred. Hij sloot de ogen. Het monotone gezoem van de motoren viel naar de achtergrond, en hij ving flarden van een Duitse gesprek op.
"Hmh...". Hoorde hij nu gemauw? Fred richtte zich op en overschouwde het dek. Aan de trap naar het onderliggende dek, zag hij nog net een kattestaart wegglippen.
"Een kat. Hier?"
Fred stond op. Zijn linkervoet sliep. Dekselse zeteltjes. Hij hompelde de trap af.
"Waar is dat beest? Niet op dit dek. Hieronder misschien?"
Werktuiglijk trekkebeende hij verder naar beneden. Hah! Zag hij niet nog net een kat wegglippen door de openstaande deur van de passagierslounge? Fred haastte zich zo snel als mogelijk naar binnen. Over het wat verweerde tapijt van de met kitscherige goudkleurige stroken afgewerkte gang sjokte hij verder richting lounge, sloeg linksaf in een smaller zijgangetje, negeerde het "personnel only" bordje op de eerstvolgende deur, en daalde via de daarachter liggende diensttrap verder af naar het dek waar hij zijn auto meticuleus tussen de daarvoor bestemde witte lijnen had geparkeerd.
"Niemand hier..."
Fred bukte zich en wierp een blik onder de rijen geparkeerde wagens.
"Misschien heeft die kat zich hier ergens genesteld. Katten houden van nagloeiende automotoren, toch?"
Aan de overkant stond een deur halfopen. Fred besloot dat de kat allicht daar naartoe gerend moest zijn. Achter de deur vond hij opnieuw een trap, dit keer naar boven, die hij veel flukser wist aan te vatten. Die linkervoet was inmiddels ontwaakt. Twee verdiepingen omhoog en hij bevond zich in een gang die naar het restaurant leidde. Of dat leidde hij alvast af uit de geur van smeuïge grootkeukenaardappelpuree, die hij meende te ontwaren.
"Dat beest heeft dat voedsel natuurlijk gero..."
"Monsieur...?"
Verward keek Fred voor zich uit. Het ukje met de blitse gympies staarde hem met grote ogen aan, een lolly flink in dat kleine handje geklemd, voor zich uit stekend.
"Typhaine! Laisse le monsieur...", riep de moeder van op een afstand haar spruit toe. Het kind draaide zich om, wiebelde een eindje voor zich uit, keek nog eens om, keek omhoog en probeerde nu contact te leggen met een toevallig voorbijzwevende meeuw.
Fred wreef zijn ogen uit, en zag de witte krijtrotsen van Dover recht voor zich opdoemen.
"Niet verwonderlijk dat Canterbury, de vaak groezelige 'Tales' indachtig, hier trots op is", monkelde Fred Mahieu.
Hij keek toe vanop het zonnedek van de Norman Spirit hoe die Britse veerboot aanmeerde. En daarmee plaats maakte voor een overtocht onder Franse vlag in de andere richting. Niet veel later startte de Norman Spirit zelf de motoren en maakte het grote gevaarte zich klaar voor de afvaart. Fred draaide zich om, overzag de kaai en reconstrueerde voor zichzelf hoe hij met z'n auto vanaf de in de verte zichtbare douanepost tot in het schip geraakt was. Dat was goed verlopen.
Hij wendde zich af van de reling en zette zich wat verderop neer op één van de vele stoeltjes op het dek. Verblind door de zon kneep hij zijn oogleden samen. Een ukje wiebelde langs hem door, op veel te dure maar wel sportieve ukkengympies. Wat verderop stond een wat oudere man, kaal maar met bakkebaarden, over zijn knikker te wrijven als was hij zijn haar goed aan het leggen na elk nieuw windstootje. Fred leunde achterover, strekte zijn rug en zakte wat dieper door in zijn zitje. Er was best wel wat volk verzameld op dat bovenste dek. De zon was er niet vreemd aan.
"Kweeerr! krièh!"
Enkele mantelmeeuwen vervolledigden het gezelschap. Routineus cirkelden ze rond de veerboot. Die leek zich verrassend snel te verwijderen van de kustlijn, vond Fred. Hij sloot de ogen. Het monotone gezoem van de motoren viel naar de achtergrond, en hij ving flarden van een Duitse gesprek op.
"Hmh...". Hoorde hij nu gemauw? Fred richtte zich op en overschouwde het dek. Aan de trap naar het onderliggende dek, zag hij nog net een kattestaart wegglippen.
"Een kat. Hier?"
Fred stond op. Zijn linkervoet sliep. Dekselse zeteltjes. Hij hompelde de trap af.
"Waar is dat beest? Niet op dit dek. Hieronder misschien?"
Werktuiglijk trekkebeende hij verder naar beneden. Hah! Zag hij niet nog net een kat wegglippen door de openstaande deur van de passagierslounge? Fred haastte zich zo snel als mogelijk naar binnen. Over het wat verweerde tapijt van de met kitscherige goudkleurige stroken afgewerkte gang sjokte hij verder richting lounge, sloeg linksaf in een smaller zijgangetje, negeerde het "personnel only" bordje op de eerstvolgende deur, en daalde via de daarachter liggende diensttrap verder af naar het dek waar hij zijn auto meticuleus tussen de daarvoor bestemde witte lijnen had geparkeerd.
"Niemand hier..."
Fred bukte zich en wierp een blik onder de rijen geparkeerde wagens.
"Misschien heeft die kat zich hier ergens genesteld. Katten houden van nagloeiende automotoren, toch?"
Aan de overkant stond een deur halfopen. Fred besloot dat de kat allicht daar naartoe gerend moest zijn. Achter de deur vond hij opnieuw een trap, dit keer naar boven, die hij veel flukser wist aan te vatten. Die linkervoet was inmiddels ontwaakt. Twee verdiepingen omhoog en hij bevond zich in een gang die naar het restaurant leidde. Of dat leidde hij alvast af uit de geur van smeuïge grootkeukenaardappelpuree, die hij meende te ontwaren.
"Dat beest heeft dat voedsel natuurlijk gero..."
"Monsieur...?"
Verward keek Fred voor zich uit. Het ukje met de blitse gympies staarde hem met grote ogen aan, een lolly flink in dat kleine handje geklemd, voor zich uit stekend.
"Typhaine! Laisse le monsieur...", riep de moeder van op een afstand haar spruit toe. Het kind draaide zich om, wiebelde een eindje voor zich uit, keek nog eens om, keek omhoog en probeerde nu contact te leggen met een toevallig voorbijzwevende meeuw.
Fred wreef zijn ogen uit, en zag de witte krijtrotsen van Dover recht voor zich opdoemen.
Je verdiende loon
Een boekhandeltje uit Boortmeerbeek
had klanten waarop het wel neerkeek.
Vooral die met bon,
die hij ergens won,
bedotten ze terwijl ie toekeek.
had klanten waarop het wel neerkeek.
Vooral die met bon,
die hij ergens won,
bedotten ze terwijl ie toekeek.
zondag 24 juni 2012
Wat doet een mens?
Wat doet een mens zoal op een druilerige zomerzondag, in afwachting van de thuiskomst van zijn of haar geliefde(n)?
Zelf soepballetjes rollen bijvoorbeeld. Een hele klus, maar zoals bij alle leuke karweitjes overtreft de voldoening achteraf hier ruimschoots de inspanning.
Zelf soepballetjes rollen bijvoorbeeld. Een hele klus, maar zoals bij alle leuke karweitjes overtreft de voldoening achteraf hier ruimschoots de inspanning.
 |
| Tijd goed besteed |
Om de maaltijd nog enigzins evenwichtig te maken, gooi je wel best nog wat groenten in een pot en maak je daar dan een tomatensoepje van of zo.
 |
| Tip: niet te spaarzaam met die balletjes! |
donderdag 21 juni 2012
Gevonden!
Anticiperend op uw zoekertje
"Gezocht: Mijn schrf. Metaalklrig mt ronde kp."
publiceren we hier alvast het 'vindertje':
"Ze zat in mijn band. Op te hlen id bndencentrale. Gn dank."
 |
| Uw schroef in mijn band. |
zaterdag 16 juni 2012
Over het belletje
Dan ben ik maar een muggenzifter: ik vind de zinsnede 'Bedankt voor het belletje' hoogst ongelukkig. Het is om te beginnen semantisch al niet correct. Tenzij iemand je net een kleine bel geschonken heeft. Of dat je je van turbotaal bedient om je erkentelijkheid over te brengen aan een persoon die je net een kattebelletje overhandigde. Daarnaast klinkt het ook helemaal niet aardig. Je bagatelliseert met dat -letje meteen datgene waar je zo dankbaar voor wil zijn.
Er zijn overigens meer dan voldoende alternatieven. 'Bedankt voor het bellen' bijvoorbeeld. Niks mis mee, toch? Of 'Dank voor uw oproep'. 'Dat telefoontje was aangenaam.' als het echt een kort telefoongesprek betreft. Of als het dan toch in turbotaal moet: 'Foon was vet, man' (of zoiets).
Er zijn overigens meer dan voldoende alternatieven. 'Bedankt voor het bellen' bijvoorbeeld. Niks mis mee, toch? Of 'Dank voor uw oproep'. 'Dat telefoontje was aangenaam.' als het echt een kort telefoongesprek betreft. Of als het dan toch in turbotaal moet: 'Foon was vet, man' (of zoiets).
zondag 20 mei 2012
Duidelijkheid gevraagd.
Wat is dat met de namen van kapperszaken? Ofwel gaat het om een combinatie van 2 of 3 uit de lijst van volgende begrippen: 'hair', 'design', 'style', 'elegance', 'elite', 'fashion' en 'liberty'. Ofwel krijg je iets wat helemaal nergens op slaat.
Zoals daar is 'Kapsalon Babylon'. Geen haar op je hoofd dat eraan denkt daar binnen te stappen, toch? Want voor je het weet, loop je wegens een aan dat land uit de Oudheid aangemeten spraakverwarring met een beschamende coupe buiten. 'Hanekam' zou zo bijvoorbeeld best wel eens Perzisch voor 'schuine zijstreep' kunnen zijn, toch? Je weet maar nooit. Een ander voorbeeld? 'Kapsalon BrainWash'! Misschien is daar wel een cliënteel voor, maar bij mij stopt het toch aan de hoofdhuid. En wat te denken van 'Het Virtuele Kapsalon'? Dat is dan zoals kapsalonnetje spelen met je dochter van 5, alleen betaal je voor de ervaring?
Waarom niet gewoon een duidelijke naam? Bijvoorbeeld 'Het Scherpe Schaartje'. Zo weet je meteen: die man of vrouw gebruikt tenminste adequate apparatuur. Je zou ook kunnen verwijzen naar een bepaalde specialisatie. Bijvoorbeeld 'In de vrolijke pony', of 'De krultang'. Gewoon wat duidelijkheid. Zoveel is dat toch niet gevraagd?
Waarom niet gewoon een duidelijke naam? Bijvoorbeeld 'Het Scherpe Schaartje'. Zo weet je meteen: die man of vrouw gebruikt tenminste adequate apparatuur. Je zou ook kunnen verwijzen naar een bepaalde specialisatie. Bijvoorbeeld 'In de vrolijke pony', of 'De krultang'. Gewoon wat duidelijkheid. Zoveel is dat toch niet gevraagd?
Abonneren op:
Reacties (Atom)