Als je een gat in de markt ontdekt hebt, kan je er maar beter volledig voor gaan. Want voor je het weet, snoept een andere ondernemer de kaas van je brood. Dat moet ook De Visser gedacht hebben.
De Visser, zo heet de man natuurlijk niet echt. Het is de naam die de ik-persoon in onderstaand relaas, en zijn naaste omgeving, voor hem bedacht hebben. De Visser heeft ontdekt dat mensen lege flessen en ander glas weggooien. In glasbollen. Sommige mensen gooien zelfs flessen weg waar je nog statiegeld voor kan ophalen! Dat zette de Visser aan het denken. Denken dat al snel uitmondde in allerlei statistische modellen. Zelfgemaakte grijparm plus Wallaroo plus anonimiteit en veiligheid verstrekkende helm plus meerdere plastic zakken is gelijk aan "katching". Een kosten - batenanalyse bepaalde het ideale aantal glasbollen dat per dag moeten worden aangedaan om de winst te maximaliseren. En zo geschiedde en geschiedt. Elke dag legt De Visser een parkoers af langs een selecte keur van glasbollen. Misschien volgens een vaste route, of misschien verschilt die wel van dag tot dag. Want is de dinsdagavond bijvoorbeeld niet de ideale avond om je glas te dumpen? Het is een goed bewaard geheim, veilig weggeborgen in de koker en onder de helm van De Visser.
Dinsdagvoormiddag, kwart over elf. Twee flessen wijn, een pot confituur en eentje waar dipsaus in zat. Rinkelend in een zakje langs het voetpad tot aan het parkeerterreintje waar ook het glazen goud haast achteloos wordt achtergelaten. En daar zag ik hem: De Visser. Hij draait zich net weg van zijn goudader, en stapt op z´n Wallaroo af. De grijparm wordt weggeborgen en de plastic zakken aan het stuur van de brommer worden één voor één geïnspecteerd. Ik zie hem nog zo "my precioussss" fluisteren, maar dat kan mijn wat levendige verbeelding zijn. Ik nader, hij kijkt op.
"Kan je hier wat mee?" Ik steek mijn zak vooruit. De Visser stapt op me toe en werpt een blik naar beneden. Twee seconden, meer heeft een getraind glaskenner niet nodig.
"Dat is voor [sic] weg te gooien."
"Okee!" Ik draai me naar de glasbol en doe wat me net is voorgesteld. De Visser zwiept zijn rechterbeen over zijn Wallaroo en zet zijn route voort. Zou ik hem geld gekost hebben?
Als blogger kan je het je moeilijk permitteren een trend te missen. Daarom presenteren we een volstrekt lomografisch verantwoord portret van De Visser ten geleide van dit artikel.
De Visser, zo heet de man natuurlijk niet echt. Het is de naam die de ik-persoon in onderstaand relaas, en zijn naaste omgeving, voor hem bedacht hebben. De Visser heeft ontdekt dat mensen lege flessen en ander glas weggooien. In glasbollen. Sommige mensen gooien zelfs flessen weg waar je nog statiegeld voor kan ophalen! Dat zette de Visser aan het denken. Denken dat al snel uitmondde in allerlei statistische modellen. Zelfgemaakte grijparm plus Wallaroo plus anonimiteit en veiligheid verstrekkende helm plus meerdere plastic zakken is gelijk aan "katching". Een kosten - batenanalyse bepaalde het ideale aantal glasbollen dat per dag moeten worden aangedaan om de winst te maximaliseren. En zo geschiedde en geschiedt. Elke dag legt De Visser een parkoers af langs een selecte keur van glasbollen. Misschien volgens een vaste route, of misschien verschilt die wel van dag tot dag. Want is de dinsdagavond bijvoorbeeld niet de ideale avond om je glas te dumpen? Het is een goed bewaard geheim, veilig weggeborgen in de koker en onder de helm van De Visser.
Dinsdagvoormiddag, kwart over elf. Twee flessen wijn, een pot confituur en eentje waar dipsaus in zat. Rinkelend in een zakje langs het voetpad tot aan het parkeerterreintje waar ook het glazen goud haast achteloos wordt achtergelaten. En daar zag ik hem: De Visser. Hij draait zich net weg van zijn goudader, en stapt op z´n Wallaroo af. De grijparm wordt weggeborgen en de plastic zakken aan het stuur van de brommer worden één voor één geïnspecteerd. Ik zie hem nog zo "my precioussss" fluisteren, maar dat kan mijn wat levendige verbeelding zijn. Ik nader, hij kijkt op.
"Kan je hier wat mee?" Ik steek mijn zak vooruit. De Visser stapt op me toe en werpt een blik naar beneden. Twee seconden, meer heeft een getraind glaskenner niet nodig.
"Dat is voor [sic] weg te gooien."
"Okee!" Ik draai me naar de glasbol en doe wat me net is voorgesteld. De Visser zwiept zijn rechterbeen over zijn Wallaroo en zet zijn route voort. Zou ik hem geld gekost hebben?
Als blogger kan je het je moeilijk permitteren een trend te missen. Daarom presenteren we een volstrekt lomografisch verantwoord portret van De Visser ten geleide van dit artikel.
 |
| De Visser in actie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten